Όταν τελειώνουν τα μετάλλια …

Χαρές χθες στο σπίτι, πήραμε μετάλλιο! Δηλαδή πήρε ο μικρός στο ποδόσφαιρο. Όπως όλα τα παιδιά της ομάδας που ολοκλήρωσαν με επιτυχία τη χρονιά, σε ειδική γιορτή του συλλόγου. Το κρεμάσαμε μαζί με τα άλλα στο δωμάτιό του. Έχουμε ήδη μεγάλη σοδειά. Έξι ολόκληρα μετάλλια και είναι μόλις 4 ετών. Δύο από το baby swimming, ένα από το καράτε που πήγε φέτος βία 2,5 φορές, ένα μετά μια μουσική παράσταση, ένα από το ποδόσφαιρο, στο οποίο κατά βάση κάνει τον δεινόσαυρο κυνηγώντας τα άλλα παιδάκια, και ένα δεν θυμάμαι από πού, κάπου αλλού θα διέπρεψε.

«Το δίνουμε έτσι», ομολογούν οι δάσκαλοι, «για να επικροτήσουμε την προσπάθειά τους». «Αν είναι έτσι, να δώσετε και σε εμάς», σκέφτομαι κάθε φορά. «Εκεί να δεις προσπάθεια».
Μετρούσα τα μετάλλια χθες βράδυ και αναρωτιόμουν πόσο απότομη θα είναι η προσγείωση στην πραγματικότητα όταν θα σταματήσει η ρουτίνα της αδιάκοπης επιβράβευσης.

Τα παιδιά μεγαλώνουν σήμερα σε ένα σύστημα όπου κάθε τους κίνηση ακολουθεί ένα «μπράβο» ή ένα αυτοκόλλητο ή ένα σοκολατάκι ή ένα μετάλλιο. Γιατί μισοπαρακολούθησαν ένα μάθημα, γιατί δεν έκλαψαν, γιατί έκλαψαν, γιατί δεν γκρίνιαξαν, για να σταματήσουν να γκρινιάζουν, γιατί ήταν «καλά παιδιά» ή γιατί ήταν «κακά παιδιά» αλλά μετά ζήτησαν συγγνώμη.

Ένα συνεχές πάρε-δώσε ή μάλλον δώσε-δώσε, καύσιμο για να βγει η μέρα. Είναι νομοτελειακό ότι θα την πατήσουμε όπως ο βοσκός που φώναζε άσκοπα «λύκος». Ήδη κάποια μπράβο γίνονται αποδεκτά με αδιαφορία, ακόμα και τα παιδιά απορούν προς τι η όλη φασαρία.

Η επιβράβευση των παιδιών, που δεν συνδέεται με τη διαδικασία, την πρόοδο και την προσπάθεια, μοιραία μια μέρα θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Λίνα Γιάνναρου, Όταν τελειώσουν τα μετάλλια, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ